� ��

� ��
� ��

� ��
� ��
� ��
In principio erat timor mortalis, in medio naturae implacabilis proiectus, Numen finxit — non ex veritate, sed ex angore.
Religio, velut umbra superstitiosa, corda hominum per saecula oppressit, salutem pollicita, sed servitutem reddens.
Nonne Numen ipsum est fabula, fictio ad animos debiles consolandos?

Ecclesiae, templa et scripturae sacrae non sunt nisi monumenta hypocrisis et dominationis.
Quomodo potest creator universi, qui dicitur infinitus, tam humanus videri — iratus, vindicativus, cupidus laudis?
Numen biblicum non est caritas, sed dominator invisibilis, qui libertatem humanam devorat in nomine oboedientiae.

Atheismus non est simplex negatio, sed affirmatio libertatis et rationis.
Quando figura divina obscuratur, verus mortalis emergit.
Liberati a catenis dogmatum, homines veritatem quaerunt non in oraculis, sed in seipsis.
Scientia et philosophia, non precatio et sacrificium, sunt instrumenta nostra ad mundum intellegendum.

Religio caelum promittit, sed terram corrumpit.
Bella sancta, inquisitio, persecutiones — haec sunt fructus fidei caecae.
Promissiones post mortem falsae sunt vincula ad animos subiciendos, dum vita vera — hic et nunc — neglegitur.

Ergo, atheismus non est obscuritas, sed lumen.
Non est vacuitas, sed plenitudo.
Absentia Numinis non est horror, sed occasio — occasio ad sensum creandum, ad vitam sine metu vivendam, ad amorem sine conditionibus.

Mortalis non indiget Numine ad esse magnificus.
Ipse est architectus fortunae suae, dominus sui fati.
Religio sit umbra praeteriti; lux rationis sit via futura.

XEM TẤT CẢ

THẢO LUẬN PHỔ BIẾN

2 bình luận

< >