Moim pierwszym souls-like były Dark Souls III. Następnie sięgnęłam po Sekiro, Elden Ring, a teraz po Dark Souls I. Nie była to jednak moja pierwsza styczność z tą częścią – dawno temu zakupiłam ją na Nintendo Switch, ale szybko się od niej odbiłam.

Kilka miesięcy temu postanowiłam spróbować ponownie. Niestety, w połowie gry znów się poddałam. Powodem była przede wszystkim toporność sterowania – miałam wrażenie, że nie prowadzę postaci, lecz czołg. Przyzwyczajona do nowoczesnych mechanik z nowszych produkcji, trudno było mi zaakceptować bardziej archaiczne rozwiązania.

Na początku tego roku stwierdziłam jednak, że muszę ukończyć Dark Souls I. Postanowiłam zacząć od nowa. Stworzyłam nową postać i rzuciłam się w wir gry. Ku mojemu zaskoczeniu, wciągnęłam się w świat tak bardzo, że wcześniejsze narzekania na sterowanie przestały mieć znaczenie. Z czasem doceniłam również interlokacyjną mapę, choć wcześniej nie byłam jej fanką.

Jeśli chodzi o bossów, są oni całkiem w porządku, chociaż nie dorównują poziomem tym z Dark Souls III czy Elden Ringa. To jednak zrozumiałe – w końcu ta gra ma już 13 lat (lub 7 lat, jeśli mówimy o edycji remastered). Mimo to są wyjątki, takie jak Artorias. To boss, który moim zdaniem dorównuje najlepszym z nowszych części i mógłby spokojnie się w nich znaleźć.

Podsumowując, gorąco polecam każdemu, by chociaż spróbował tej gry. Naprawdę warto – to klasyka, która mimo swoich lat potrafi zachwycić.