Recent reviews by Tibek

Cognition to gra stworzona przez Phoenix Online Studios, firmy, która przed wydaniem ww. tytułu była znana własciwie tylko dzięki grze The Silver Lining - amatorskiej kontynuacji King's Questa. Jednocześnie nad grą czuwała jedna z najbardziej znanych osobistości świata gier przygodowych - autorka scenariusza Jane Jensen (Gabriel Knight, Gray Matter). Dzięki takiej mieszance młodości i doświadczenia twórcy zdecydowali się zorganizować zbiórkę społecznościową na Kickstarterze (https://www.kickstarter.com/projects/postudios/cognition-an-erica-reed-thriller) i po zakończeniu zajęli się dłubaniem w kodzie. Co zwraca uwagę to to, że kwota jaką uzbierali była śmiesznie niska (niespełna 35k $) i to bardzo widać po grze.

Cognition to gra, którą można zakwalifikować jako dość mroczną detektywistyczną przygodówkę, bądź jak sami twórcy nam sugerują (i słusznie) growy thriller. W grze wcielamy się w rudowłosą Ericę Reed, panią detektyw obdarzoną mocami paranormalnymi dzięki, którym przyjdzie nam rozwiązać wiele zagadek. Same zagadki nie należą do jakiś szczególnie trudnych, a nawet jeśli zdarzy nam się utknąć to w grze jest zaimplementowany bardzo fajny system podpowiedzi - polegający na wysłaniu SMSa do znajomej postaci i spytanie jej o radę, co jednak ważniejsze nie da się w to menu wejść przez przypadek i za to duży plus. Historia w grze jest odpowiednio mroczna i trzyma poziom do samego końca. Tego samego nie da się jednak powiedzieć o warstwie gameplayowej Cognition. O ile pierwsze 3 epizody budują powoli napięcie i każdy kolejny jest lepszy od poprzedniego tak w ostatnim ewidentnie coś poszło nie tak. Jesteśmy tam pozbawieni bowiem "sandboxowości" znanej z wcześniejszych epizodów, jesteśmy ograniczani do 1 lokacji w danej chwili i dopóki nie rozwiążemy wszystkich zagadek miejsce akcji nie zmieni się. Dodatkowo na początku miałem wrażenie, że fabuła rozwija się bardzo chaotycznie - jesteśmy rzucani z miejsca na miejsce i trochę ciężko się połapać o co w tym wszystkim chodzi. Cognition do ideału brakuje sporo. Graficznie jest średnio, ba nawet ręcznie malowane tła są jakies takie nijakie, chociaż mam wrażenie, że z każdym epizodem pod tym względem jest coraz lepiej. Co mnie na początku zniechęciło do gry to voice acting, który jest bardzo nierówny. Przykładowo grająca główną rolę Rayleigh Holmes w pierwszej scenie gry, w której musimy uratować brata (to żaden spoiler, bo to sam początek gry - jeszcze przed intrem) zagrała zdeterminowaną Ericę tak, że moim zdaniem wyszło groteskowo. Za to później sama Rayleigh sprawuje się już dużo lepiej. Generalnie postacie są podłożone raz lepiej raz gorzej i zdecydowanie nie jest to najmocniejszy element gry. Za to pod względem muzycznym jest bardzo w porządku - odpowiednio mrocznie gdy zajdzie taka potrzeba, albo spokojnie gdy akcja toczy się powoli. Rodzina Holmesów w tym aspekcie dała radę! Jednak to za co zapamiętam Cognition - to genialne intro. Patrząc na ten niespełna minutowy filmik odpalający się zwykle po początku każdego epizodu byłem pod wielkim wrażeniem. Klimat po prostu wylewa się z ekranu i sam byłem zdziwiony, że nie stoi za tym jakieś HBO :D

Na koniec czas na łyżkę dziegciu. Mianowicie w 4 epizodzie zdarzył mi się poważny problem ze skryptem. Po prawidłowym wykonaniu pewnej zagadki zamiast pchnąć akcję do przodu nic się nie działo. Pomogło wczytanie wcześniejszego save'a, ale patrząc na to, że gra nadpisuje nasz postęp na bieżąco radziłbym przynajmniej w tym ostatnim epizodzie zapisywać grę dość często na kilku plikach.

Podsumowując Cognition nie jest idealne, biorąc jednak pod uwagę ogólną posuchę na rynku przygodówek to i tak jedna z lepszych pozycji ostatnich lat - zwłaszcza fabularnie. Mam nadzieję, żę POS wydając remake pierwszego Gabriela zarobi wystarczającą ilość pieniędzy i gdzieś tam za kilka lat będzie miało w planach drugą część Cognition na co bardzo liczę. Gorąco polecam!

Wow, cóż to jest za gra!

Zanim napiszę o samej grze, najpierw warto przytoczyć kilka faktów o jej powstawaniu. Gra nie miała łatwo. Była tworzona w 3 różnych studiach developerskich, miała kilku wydawców i dopiero w 2010 roku po prawie dekadzie prac została ostatecznie wydana. Z pojawieniem się jej na Steam było równie trudno. Pomimo tego, że gra dość szybko przeszła Greenlight (serio Gabe, takie gry muszą przechodzić GL?) słuch o niej zaginął. Wydawca (dtp entertainment) zamknął działalność w 2012 i wydawało się, że gra już nigdy nie wejdzie na Steam, chyba że ktoś inny wykupi do niej prawa. Aż tu nagle kompletnie znikąd 1 kwietnia 2014 gra pojawiła się na Steam (niezła data jak na grę z taką przeszłością ;)). Cóż; przyznam się, że nie wiem jak dtp udało się to wydać, ale jednak cieszę się bardzo, że gra w końcu pojawiła się tutaj.

Gra opowiada historię 23letniej Samanthy Everett, iluzjonistki, która przez totalny przypadek trafia do posiadłości Davida Stylesa w Oxfordzie, gdzie zostaje jego asystentką. Nie chciałbym zbyt dużo spoilować, bo historia to najsilniejszy punkt tej produkcji i każdy nawet najmniejszy wpis dotyczący fabuły sporo zdradza. Dialogi są napisane świetnie, postacie odpowiednio głębokie i po prostu dają się lubić. Gra nie jest jakoś szczególnie wymagająca, nie łączymy tu grzejnika z tosterem. Co prawda w kilku miejscach nie obejdzie się bez pixelhuntingu, ale bardzo ułatwia nam to system pokazywania interaktywnych przedmiotów. Graficznie prezentuje się nieźle, chociaż nie nadzwyczajnie, ale z drugiej strony to przygodówka, a nie jakis najnowszy benchmark. Warto też wspomnieć o muzyce Roberta Holmesa, która świetnie buduje klimat przez cała grę.

Co mi się nie podobało? Dwie rzeczy; koślawa animacja postaci i druga zancznie istotniejsza, czyli przekombinowane zakończenie. To jest jakaś plaga, że twórcy gier nie potrafią pisać dobrych zakończeń pomimo świetnej historii przez resztę gry. Gray Matter pod tym względem nie jest może porażką na miarę legendarnego już Mass Effecta 3, ale niedosyt jednak pozostaje.

Tym niemniej polecam zapoznać się z grą każdemu, a dla fanów przygodówek to jest to nawet obowiązek :-)

LocoCycle to taka gra, którą chciałbym zarekomendować wszystkim, ale pewnie i tak nikt w nią nie zagra.
Generalnie przez media została przyjęta chłodno, jednak mam wrażenie, że dostało się jej za to, że to jeden z tytułów startowych na Xone, a wygląda bardzo przeciętnie. Jest to połączenie prostej gry akcji, Knight Ridera, cutscenek o słabiutkim aktorstwie (ale pasującym do konwencji), masą QTE i toną abstrakcyjnego humoru. Podczas zabawy grafika w ogóle mi nie przeszkadzała, za to oprawia audio była dość epicka i fajnie podkreślała absurdalny klimat. Bawiłem się przy niej świetnie, a przez to, że nie jest długa (około 5h) nie zdążyła mnie znudzić.

Szczerze polecam wypróbować, zwłaszcza jeśli lubicie głupiutkie amerykańskie komedie ;-)

Żadna seria nie daje tyle radości z przegrywania.

Jedyna gra, w której twoi sprzymierzeńcy mogą ci zasrać statek. D:

Pomimo 12 lat na karku, moc drzemie w tym silna!

The Cat Lady to mroczny, psychodeliczny thriller w konwencji klasycznej przygodówki. Od samego początku gra przytłacza klimatem. Fabuła jest świetna, a ciekawość tego co będzie dalej popycha nas przez kolejne rozdziały w tempie błyskawicy. Muzyka jest dość nietypowa jak na przygodówkę (w niektórych utworach jest użyty wokal, co w takich grach jest rzadkością) ale pasuje idealnie, podobnie jak z pozoru szkaradna grafika, która jednak pokazuje, jak zbudować klimat przy ograniczonym budżecie. Zagadki należą raczej do tych prostych (dla weteranów prygodówek, pewnie wręcz banalnych), ale jednego nie można im zarzucić. Wszystkie są bardzo logiczne. Mimo, że gra na monitorach Full HD działa w rozdzielczości 800x600 podczas rozgrywki w ogóle mi to nie przeszkadzało. The Cat Lady nie jest grą idealną. Minusem na pewno jest owa rozdzielczość, sterowanie tylko z klawiatury, czy fatalna animacja postaci. Mi osobiście przydarzyły się także problemy ze Steam overlayem i niezaliczaniem achievementów. Tylko co z tego skoro to są mało istotne pierdoły i w bardzo ograniczonym stopniu obniżają przyjemność płynącą z rozgrywki.

Polecam spróbować każdemu zwłaszcza, że grę można było dostać w kilku bundlach za grosze.

9/10

Jedna z najbardziej niedocenionych gier poprzedniej generacji po 3 latach w końcu na PC. Mechanicznie to taki prosty miks slashera, shootera i platformówki, który o dziwo przez 10h gry, ani na chwilę mnie nie nużył. Graficznie ciągle daję radę, a po zastosowaniu SweetFX to już w ogóle tych 3 lat nie widać. Fabuła jest w porządku (chociaż jakaś odkrywcza nie jest), postacie zarysowane rewelacyjnie i grało mi się w to naprawdę fajnie. W dodatku wersja PCtowa zawiera dodatkowy DLC, który gameplayowo różni się dość znacznie od podstawki i warto go zaliczyć (o ile go nie pominemy w menu, bo początkowo ciężko go zauważyć). Na minus muszę zaliczyć dziwne 10sekundowe ścinki, które są dość irytujące i jest to raczej wina skopanego portu niż słabej konfiguracji. Gra mogłaby być też trochę mniej liniowa, bo odnosi się wrażenie, że ciągle jesteśmy prowadzeni za rączkę.

Ogólnie solidne 8/10 i polecam!

Better love story than a Twilight!

Powoduje próchnicę zębów.