Recent reviews by ZabKoz

Polecam!

CO to było? To nie jest gra, nie ma interakcji ani wyborów, tylko kiepska historia, która została ukończona w 15-20 minut, w zależności od tego, jak szybko czytasz. BARDZO rozczarowany

CO to było? To nie jest gra, nie ma interakcji ani wyborów, tylko kiepska historia, która została ukończona w 15-20 minut, w zależności od tego, jak szybko czytasz. BARDZO rozczarowany

Rozgrywka sprowadza się przede wszystkim do dwóch czynności: rozbudowywania farmy i eskapad pozwalających pozyskiwać nowe materiały oraz slime’y. Wydarzenia obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby, co stanowi sporą różnicę w porównaniu z innymi podobnymi grami, jak seria Harvest Moon chociażby. Beatrix ma do dyspozycji specjalną broń, czyli Vacpak. Działa on trochę jak odkurzacz, wchłaniając to, co nas interesuje. Co warto wszak dodać, liczba wolnych slotów jest ograniczona, dlatego musimy się dobrze zastanowić, co zabrać do bazy, a co zostawić (Vacpak można jednak modyfikować).

Jeśli chodzi o farmę, to zaczynamy skromnie, dysponując ledwie kilkoma spłachetkami ziemi. Z czasem ulega to jednak zmianie. Budujemy klatki oraz inne przybytki, silosy do magazynowania tego i owego, ogrody zapewniające żywność, piece do spalania śmieci i różne inne obiekty, które z czasem można upgrade’ować za pieniądze. Dodać również należy, że różnym gatunkom slime’ów należy zapewnić stosowne do ich potrzeb warunki, np. tym wodnym należy wykopać staw. Wszystkich gatunków jest ponad sto.

Poza głównym wariantem rozgrywki Slime Rancher oferuje także tryb Rush, w którym próbujemy uciułać jak najwięcej pieniędzy na przestrzeni kilku dni (w grze zaimplementowano zmienne pory dnia).

Z początku miałem dosyć mieszane uczucia względem samej fabuły. Gra rozpoczyna się dosyć zaskakująco biorąc pod uwagę dwie poprzednie odsłony serii. Postaram się oczywiście uniknąć większych spoilerów, abyście mogli doświadczyć wszystkiego sami, ale będę musiał zdradzić parę rzeczy na potrzeby tekstu. Growy Wiedźmin był, w wielkim skrócie, historią o cierpiącym na amnezję Geralcie próbującym odnaleźć porwaną przez Dziki Gon Yennefer. Pierwszy problem rozwikłaliśmy w Zabójcy Królów, więc oczekiwanie na premierę „trójki” było jednocześnie czekaniem na rozpoczęcie pościgu za ukochaną Białego Wilka. Gdy odpalimy grę bardzo szybko okazuje się jednak, że zupełnie nieklimatycznie Yennefer znajduje się cała i zdrowa w ciągu pierwszej godziny zabawy i teraz szukamy Ciri. Nie do końca spodobało mi się takie otwarcie i sprawiło, że mój początek przygody z Dzikim Gonem szedł nieco jak po grudzie. Całe szczęście mogę z czystym sumieniem przyznać, że akurat scenarzyści wywiązali się ze swojej roboty wzorowo i wszystko składa się w bardzo epicką i spójną całość wypełnioną osobistymi wątkami, politycznymi intrygami oraz nagłymi zwrotami akcji. Wiele pracy włożono również w opracowanie misji pobocznych. Wiele z nich to właściwie małe historyjki dziejące się w obrębie wykreowanego przez twórców świata, które swoją jakością w żaden sposób nie odstają od głównego wątku. Potraktowano je na równi z resztą produkcji, dzięki czemu całość sprawia wrażenie spójnej, wielowątkowej historii z pewnymi sprawami, które co prawda orbitują gdzieś niezależnie od scenariusza, ale są integralną częścią świata gry. I jest ich wyjątkowo dużo nawet, jak na grę RPG. Praktycznie w każdej mieścinie znajdziemy tablicę z questami i zleceniami na potwory. Są one na tyle ciekawe, że w pewnym momencie zorientowałem się, że dużo więcej czasu spędzam na załatwianiu spraw pobocznych, niż na przysłowiowym „ratowaniu świata”. Najlepsza jest jednak ogólna nieliniowość scenariusza. Nawet w obrębie głównej linii fabularnej zwykle mamy wybór, którą misją zająć się najpierw, a poszczególne zadania obfitują w ogromną ilość ścieżek i decyzji do podjęcia. Nie wszystkie dążą do tego samego rozwiązania, a czasami potrafią nam nawet zamknąć drogę do innych wydarzeń. Widzę tu ogromny potencjał do ponownego przechodzenia gry, o ile będziecie chcieli grać kolejną setkę godzin. Akurat tutaj nie ma mowy o przechwałkach. Gra faktycznie może wam zająć więcej niż cztery dobry, a ze względu na to, że wiele decyzji gracza ma swoje realne konsekwencje, to mamy jeszcze bardzo wysoki współczynnik tzw. replayability.

W Valheim fabuła jest jedną z najsilniejszych stron. Gracz wciela się w postać wikinga, który zostaje wysłany do mitycznego świata, aby walczyć z mocnymi bossami i zjednoczyć 9 światów, które składają się na kosmiczną mapę Wikingów. W czasie swojej przygody użytkownik będzie miał okazję spotkać wiele postaci, potworów, odkryć starożytne artefakty oraz kamienie z runami, które pozwalają zdobyć cenne umiejętności i doświadczenie by móc przetrwać w ciężkim otaczającym go świecie.

Mimo, że skupiamy się w dużej mierze na eksploracji i walce z potężnymi bossami, to i tak fabuła jest mocno obecna i skłania nas do zastanowienia się czym jest mitologia nordycka. Gracze w czasie zabawy, muszą sami odkryć tajemnicę i historię świata gry, co jest bardzo ciekawym rozwiązaniem i pozwala spędzić naprawdę dobre kilka godzin przed urządzeniem przy okazji nabierając z minuty na minutę coraz większego doświadczenia.

Tytułowa produkcja nie posiada jak w innych grach narracji, poprzez wyświetlanie w czasie gry filmików czy dialogów z innymi postaciami (prócz naszego kruka). W związku z tym, można stwierdzić, że fabuła jest mocno osadzona w historii i otoczeniu, a naszym zadaniem jest samemu ją odkryć, badając świat, rozmawiać z NPC -ami oraz prowadzić ciekawe eksperymenty.

Historię, którą obserwujemy w „dwójce”, obsadzono w czasach poprzedzających przygody Johna Marstona z pierwszej odsłony. Mamy rok 1899, a nasz protagonista – Arthur Morgan – wraz ze swoim gangiem próbuje odnaleźć się w zmieniającej się, amerykańskiej rzeczywistości. Dziki Zachód jest coraz mnie dziki, cywilizacja, prawo i porządek zaczynają powoli dominować w codzienności, a na panującą do tej pory samowolkę nie ma już praktycznie miejsca. Porzucić bandyckiego życia nie da się jednak z dnia na dzień i choć nasz lider – niejaki Dutch van der Linde – robi wszystko, aby zapewnić nam „spokojną przyszłość”, los chce, że nieustannie pakujemy się w kolejne kłopoty. Opowiedzianej historii z pewnością nie da się nazwać „nudną”, ale nie ulega wątpliwości, że samo prowadzenie narracji jest bardzo powolne.

Albion Online to tytuł, który przede wszystkim stawia na crafting. Już w fazach testowych istniało kilkaset przedmiotów, a “drzewko odblokowań” robiło duże wrażenie. Albion Online z pewnością spodoba się fanom Runescape. W Albion nie doświadczymy klas postaci. To, jakie role pełnić będziemy zależy od indywidualnych upodobań gracza. Istnieją różne typy walki, różne typy pozyskiwania surowców, różne modele craftingu, umiejętności etc. Co ciekawe, świat przedstawiony w Albion Online jest silnie emergentny, tzn. jego wygląd zależy od działań graczy. Pewne miejsca w świecie gry są rozwijane tylko i wyłącznie przez społeczność graczy.

Na wygląd świata możemy wpływać samodzielnie, lub z pomocą gildii, która to dzięki swoim szerokim zasobom zbuduje całe miasto. Konkretne budynki wpływają na konkretne statystyki. Ekonomia w grze jest zaskakująco dobra. Poza oczywistym handlem i wymianą dóbr, istnieje ciekawa opcja wynajmu pustej parceli innemu graczowi, który wybuduje w tym miejscu swój budynek. Cały system ekonomiczny opiera się również na “podatkach”.

Ta gra jest zrobiona pod multi i nie ma z tym najmniejszego problemu bo gier i serwerów jest multum, a gra z randomami jest jak najbardziej na normalnym poziomie, wszyscy wiedzą co robić, także nie trzeba żadnych znajomych. Gra jest mega, humor, fun, ilość kontentu. Naprawdę godna polecenia, dwa razy zagracie i wsiąkniecie. Nie grajcie solo bo tracicie 75% zabawy

Bezpłatny projekt Creativerse nie tylko oferuje o wiele lepszą w stosunku do pierwowzoru oprawę graficzną, ale też masę nowinek czysto w temacie czerpania przyjemności z zabawy w otwartym świecie.

Ale szybko mi się znudziło