Bu amk oyunu öfkeyle beslenen bir meditasyon seansı gibi. Mantra’m ‘rip and tear’, yoga matımda Cacodemon var.

Oyuna giriyorsun, bir bakıyorsun: elinde pompalı, karşında cehennem. Düşmanlar sana bakınca dua ediyor, sen onlara bakınca cephane hesaplıyorsun. Öyle bir tempo ki, nefes almayı unutsan oyun “nefes al!” diye müzikle hatırlatıyor.

Bir yandan double jump, bir yandan chainsaw, üstüne glory kill, cephane bitiyor, ama stres değil—çünkü stres Doom Slayer’a işlemiyor. Yani bu oyun seni dövmüyor; seni döverken neden dövdüğünü açıklıyor, sen de “haklısın abi” deyip bir daha ateş ediyorsun.

Müzik zaten öyle bir seviyede ki… Mick Gordon notalarıyla beyin hücrelerime pit açtı. Oynarken iç sesin susuyor, çünkü dış ses zaten “RIP AND TEAR UNTIL IT IS DONE” diye bağırıyor.

Tavsiye ederim. Çünkü başka hiçbir oyun, seni aynı anda hem vahşi bir ölüm makinesi, hem de cehenneme ayar veren bir sinir terapisti gibi hissettiremez.