Recent reviews by markzwaan

With the recently released update the game is now running properly, at least in the first few scenes, I haven't had the time to check out the rest of the game yet.
But I have to admit I'm not a fan of the 'enhanced' graphics. Yes, they are smoother, but they have also lost a lot of detail. Luckily you can switch to the original graphics by pressing Q, which looks better in my opinion.
And if you don't like the new GUI of the enhanced version you can also install the original version and run it using SCUMMVM.
So there is currently no reason not to pick up this version. The only question is whether to install and play the enhanced version or the original version.

Volgens de website van de ontwikkelaar begon dit als een interactieve kamer en groeide het met behulp van wat vrienden uit tot dit korte spel. Het voelt als de introductie van een groter spel, maar zover ik kan zien heeft de ontwikkelaar geen plannen om een volledig spel te maken. Jammer, want dit korte spel zit goed in elkaar. Grafisch ziet het er prachtig uit, de stemmen zijn goed gedaan en de puzzels zijn goed ontworpen. Alles wat je moet weten om de puzzels op te lossen, is te vinden in de aantekeningen. Als je even een half uur tot een uur tijd over hebt, dan is dit spel de moeite waard.

Dark Void has some interesting ideas and it's polished looks caused me to complete it twice (once on the Xbox360 and once on PC) but both times it left me with a feeling of disappointment.

The game is basically a cover based shooter, which means that gameplay is slow, because stepping out of shelter gets you killed very quickly. Weapons lack punch even after you upgrade them. There are only six weapons in the game and you barely get enough upgrade points to fully upgrade two of them. So I always felt somewhat underpowered.

The enemies are all robots in a limited amount of variations. Some of the bigger ones are interesting to fight, the smaller ones feel like cannon fodder. The portions of the game that focus on vertical shooting are somewhat interesting and more fun to play as are the portions where you can finally take off with your jet pack and fly freely through the skies.

While you get the jet pack fairly early on, in the beginning you can only make small hops and boosts. It's not until much later in the game that you can actually take off. The aerial combat is interesting but there are even less enemy types (one flying saucer and a shielded variant) so it gets repetitive really quickly.

Levels are very linear and during the first half of the game it feels like a corridor shooter. All levels look barren and emtpy. There isn't a lot to discover except rocks and vegetation and an occasional downed plane or lost ship.

At some point I got a feeling that they originally wanted to make this an open world game but ran out of money and resources and decided to make it a linear game instead. It may have worked as an open world game (if there had been more interesting locations to discover) but as a linear game it gets repetitive and boring very quickly.

The story is told through cutscenes and dialogue and is very bare bones. You can find journal entries which tell a more comprehensive and interesting story but they are hard to find and if you want to find a missing page you have to replay an entire chapter. You also find the pages out of order so it's not really worth reading unless you find all pages. Otherwise you'll miss half of the story and have to reread everything in order to make sense of the individual stories.

You may want to buy this on a deep deep sale if the idea of using a jet pack appeals to you but otherwise I suggest you avoid this game. There are better and more interesting shooters available.

In dit spel speel je een kraai die de opdracht krijgt van een ongeziene stem om een aantal wezens te vervloeken.

Het spel is verdeeld in een aantal hoofdstukken en de tegenstanders aan het eind worden steeds moeilijker om te verslaan.

Elk hoofdstuk bestaat uit een verkenningsfase waarin je over de kaart heenvliegt en diamanten opraapt. Ook vind je hier korte teksten die een beetje vertellen over de achtergrond van je tegenstanders. Vanaf het tweede hoofdstuk vind je hier ook 'challenge maps'. Dit zijn korte levels waar je doorheen vliegt en je zoveel mogelijk punten moet halen door gevaren te ontwijken en energie en voorwerpen te verzamelen. De diamanten die je verzamelt, kun je gebruiken om je krachten op te waarderen. Hierdoor ben je langer beschermd, kosten toverspreuken minder magie en wordt je magie sneller aangevuld.

Tijdens de challenge maps en gevechten kun je twee toverspreuken gebruiken. Je kunt een schild oproepen of een fysieke aanval doen. Elke tegenstander heeft een of meer zwakke plekken die je moet gebruiken om hem te verslaan. Als je voldoende schade hebt aangebracht, krijg je de keuze: vervloeken of sparen.

Dit spel is een port van een mobiele game en dat is jammer genoeg aan alles te merken. De goede reviews waaruit geput wordt op de winkelpagina, zijn dan ook vooral op de mobiele versie van toepassing. Op een pc ziet dit spel eruit als een van de vroege 3D spellen van eind jaren negentig. De levels zijn klein en grotendeels leeg, alle figuren zien er blokkerig uit en bewegen zich houterig. En er is te weinig te doen om tot het eind toe te boeien. Na de eerste twee hoofdstukken voelt het spel heel repetitief aan, omdat je steeds dezelfde activiteiten tot vervelens toe herhaalt met weinig afwisseling. Ik kan dit spel dan ook niet aanbevelen.

While not really bad, there are just too many issues with this game for me to be able to recommend it. If you're an absolute point and click adventure junkie, it's worth buying if it's on sale otherwise, I wouldn't advise buying it.

Graphics are passable but look similar to games made in the late nineties. This is also true for the interface. Rhiannon uses the same slideshow interface as the original Myst game (that came out in 1993!). Adventure games have evolved a lot since Myst and it's unfortunate that Aberth Studios were unable to create a more modern feeling game. Even the creator of Haven Moon was able to create a beautiful looking adventure game with a sleek interface. So the fact that this was created by an indie studio isn't a good argument for the game feeling like it's twenty years old.

My first issue with the game is its lacklustre writing, especially the Welsh legend that forms the basis of the whole plot of the game. I'm glad they didn't force me to read through 300 pages of Ye Olde English. Instead, we're presented with a summary that is so dry and matter-of-fact that I really had force myself to read all of it. Which is a real shame since it's the backbone of the story in Rhiannon. The rest of the journals and diaries are quite well written and the voice overs are also fine.

My other issue is with the puzzles in Rhiannon. Some are very straightforward, but others require a huge leap of logic. One of the first puzzles that really stumped me was finding the correct 4 digit code that opened a lock of the garage. I had expected the code to be either a date or a year. So when I found a birthday card from Rhiannon's father saying that Rhiannon was not only the key to his heart but also to the garage, I went looking for her date of birth but couldn't find it anywhere. Turns out that the code has nothing to do with the girl Rhianon but instead you have to enter the track length of the song Rhiannon by Fleetwood Mac that you find on an MP3 player. It makes sense afterwards but if I hadn't read the guide it would have taken me days to realize this. And unfortunately, there are more puzzles similar to this one which had me stumped because of awkward logic.

The game is divided into four chapters and in each chapter, you are tasked to find a couple of items that correspond with the legend. You then have to combine these items with other items, following a different logic in each chapter. While these aren't bad puzzles per se, they weren't fun to solve and felt mostly like busy work.

What also surprised me is that the map (which allows quick travel to already discovered areas) and the notebook (which gives you hints on what to do next) were added later as part of the premium edition. Without those, the game would be almost unplayable with the large amount of backtracking that is necessary.

Level design is also fairly boring. Most of the game takes place on the farm of the family of Rhiannon and spans a small area. Some areas are unavailable at the start of the game and only open up in later chapters. So you'll see the same few locations a lot of times.

Special mention needs to go to the end sequence. It features a soundtrack that feels like it was written in the eighties with a weird out of place synthetic electric guitar that doesn't fit with the rest of the game.

Toen deze game uitkwam in 2008 wilde ik hem aanvankelijk niet spelen. EA had toen al een slechte naam en Dead Space leek mij te veel op een poging om een slaatje te slaan uit het succes van spellen als Resident Evil 4 en Doom 3. Uiteindelijk heb ik het spel in een uitverkoop gekocht en was er vervolgens op verliefd.

Het verhaal is niet vreselijk origineel, maar bevat genoeg verassingen om de aandacht vast te houden. Elk hoofdstuk uit het spel heeft een duidelijk doel, je bent altijd op pad om iets te doen wat op dat moment dringend nodig is. De vijanden zijn uitdagend en in elk hoofdstuk wordt minstens een nieuwe vijand geïntroduceerd.

De wapens zijn leuk om te gebruiken, hoewel het even kan duren voordat je erachter bent welk wapen je het beste in welke situatie en tegen welke vijand kunt gebruiken.

Voeg daar ook nog de Stasis module (vijanden en voorwerpen vertragen) en kinesis module (voorwerpen op afstand verplaatsen), 'zero G' (gewichtloze) ruimtes en zuurstofloze ruimtes aan toe en je begint waarschijnlijk te begrijpen, waarom ik dit spel inmiddels minimaal eens per jaar uitspeel samen met zijn opvolger.

Pretty good considering this is a student project. Show promise and combines story telling and level design. Overall it was pretty good but rough around the edges, as is to be expected. Things that these students need to work on (for their next project):
- better blend of characters and background. The backgrounds and objects have a 'hand painted' aestetic whereas the main character has a very smooth CGI appearance. These two styles don't blend well together.
- better character animation. The running animation is good, but when you turn around, bump into stuff, jump onto ledges and the character has to go from one animation to another, it looks very raw. the animation that is used when you're hanging on a ledges and flip yourself up look weird. He should either pull himself up or make a small jump.
- some near instant deaths. At some places you suddenly face an obstacle or enemy that you didn't expect which meant an instant death. Luckely the game autosaves and you don't have to redo much of the level, but there should be clear signs of oncoming danger. If this game was longer these kind of encounters would get very tiresome very quickly.
- puzzles are okay but also very standard. The giving life, taking life, pushing boulders onto buttons, I've seen it all before.
- the platforming is very standard as well, nothing really sets it apart from similar games.
The last two points are not important for this student project. But for a more elaborate game it will be important to think of some game mechanics that are more interesting. I see many people compare this to Ori and the blind forest. Which is a good example of a game that takes the platforming/metrovania genre into new directions and does this very well.
But all in all this game shows promise and it's very wise of these students to start with something small and get feedback from the gaming community before commiting themselves to a large project.

Gorogoa is a beautiful game to look at and it's core mechanics are a lot of fun to play around with. Depending on how fast you solve the puzzles it will probably take you about one and a half hours to finish. Besides the beautiful artwork there is also a story being told. Without text or dialogue it's hard to understand what it is about on your first attempt, since you'll spend a lot of your time focussing on solving the puzzles. But things will make more sense on a second play through. Which you'll need to do anyway if you want to get some of the achievements. I remember picking up the demo a couple of years ago and the final product didn't disappoint. It will probably not be a game for everyone, but if you love puzzles and you don't mind a story being told through pictures rather than text and dialogue, you'll like it.

Hellblade: Senua's Sacrifice is in eerste instantie een spel dat een verhaal wil vertellen. Het verhaal over een jonge Keltische vrouw met een psychose die op pad gaat in het gebied van de Noormannen om de dood van haar geliefde te wreken. Je komt veel te weten over Senua, over haar jeugd, over de ontmoeting met Dillion, de relatie tussen Senua en haar moeder. Het spel ziet er prachtig uit, bijna levensecht en alle acteurs die je ziet zijn oftewel bewerkte videobeelden danwel indrukwekkende mocap. Het geluid is ook goed gedaan en zowel beeld als geluid worden gebruikt om je te laten ervaren hoe het is om een psychose te hebben. Senua hoort voortdurend stemmen om haar heen. Die haar toejuichen, aanmoedigen of juist uitlachen en plagen. Je ziet ook voortdurend dingen die er niet zijn en ook de puzzels zijn op dat principe gebaseerd. Vaak moet je de vorm van runen vinden in de omgeving om een poort te openen. Of je moet vanuit een bepaalde hoek naar fragmenten van een trap of brug kijken, zodat ze weer één geheel vormen. Of je kijkt door een poort die de omgeving verandert, iets toevoegt of laat verdwijnen, zodat je verder kunt. Ook vind je verspreid over het spel stenen met daarop runen en als je op deze runen focust krijgt je Noorse mythen te horen. Deze verhalen sluiten vaak naadloos aan op de activiteiten die je op dat moment moet uitvoeren of ze sluiten aan bij het levensverhaal van Senua. Pas in de laatste plaats is het een actiespel. De gevechten zijn relatief eenvoudig en als je eenmaal doorhebt hoe je moet pareren en ontwijken, duren de meeste gevechten niet lang. De gevechten zijn mijns inziens ook bedoeld als een onderdeel van de psychose. Alle tegenstanders zijn gezichtloze bruten of misvormde figuren en verbeelden het gevecht dat Senua voert tegen de duisternis in haarzelf. Al met al een indrukwekkend spel, met een speeltijd van ongeveer 10 uur aan de korte kant.

This is the grand daddy of games like Deus Ex, Prey (2017) and the Bioshock games. It was way ahead of it's time back when it came out, allowing a degree of freedom in movement rarely seen in FPS games and it combined puzzles and a VR cyberspace environment that add a couple of levels of depth. It was one of the first games that gave us a backstory through e-mails and notes you could find. It's also a difficult game. Expect little to no hand holding or guidance. There is no autosave, so if you forget to save manually you can easily loose hours of game play.