Recent reviews by TheXiben

Druga odsłona Wiedźmaka nie jest zła!
...cytaty i dialogi w pakiecie!

"Moja ulubiona gałąź magii. Lesbomancja." - Krasnolud

"Naizdup zwany Tylcem. Wszystko robi na odwrót. Sypia w dzień. Najpierw chla, potem dopiero je, a babom do chędożenia każe się ubierać." - Karczmarz

"Potrzebuje twojego miecza, nie fi♥ta." - Ves

- Jesteś wolna?
- Nie, zapie♥dalam jak dyliżans.

- Mówiłeś, że masz wiadomość od Talara...
- Wiernie cytując: słuchaj się, ku♥wa, we wszystkim Roche'a, bo to patriota, chociaż ch♥j. Sępy już krążą nad trupem Foltesta, ale radzę sobie. Dorwij sku♥wieli, nie daj się. Post Scriptum: ale w zamku to zj♥bałeś.
- Pozdrów Talara.
- Pozdrowię.

Propnight to gra akcji w trybie multiplayer, która utrzymana została w motywie horroru. Jeden gracz wciela się w oprawcę, a pozostała czwórka graczy w uciekających. Ocaleli muszą uciec przed zabójcą. W tym celu mogą przekształcać się w dowolne elementy otoczenia i wykorzystywać przedmioty znalezione w skrzyniach. Aby uciec przez drzwi wyjściowe, muszą naprawić 5 z 7 Propmaszyn na mapie.

Czy warto?
Znacznie łatwiej krytykować, niż chwalić – wie to każdy. W Propnight jest wiele niedociągnięć, które mnie denerwowały. Elementy otoczenia w które gracz może zmienić się pobierają najwięcej mocy obliczeniowej, przez co otrzymywałem często spadki FPS. Postacie czasem wpadały w tekstury. Pasek zdrowia potrafił zaskoczyć i stworzyć nieśmiertelną postać z jednym punktem życia. W momencie zmiany w mały element uzyskiwałem kolejne możliwości do znalezienia miejsc niedostępnych dla zabójcy, co w rozgrywkach często sprawiało radość, a czasem irytowało. Zależy od perspektywy :P

Mimo wszystko gra się przyjemnie. Oprawa graficzna jest po prostu ładna, muzyka wpada w ucho, a rozgrywka nie frustruje na tyle, żeby porzucić tytuł pod wpływem emocji. Uważam grę za udany zakup. Do zobaczenia przy kręceniu Propmaszyn! :P

Zajrzyj na stronę kuratora , aby znaleźć więcej ciekawych rzeczy.

Na początku gry niewiele wiadomo o szczegółach rozgrywki. Wcielamy się w mężczyznę o nieznanym nazwisku, który zwyczajnie wraca do domu. Bohater wraz ze swoją partnerką spędza romantycznie czas, gdy nagle wieczór zakłóca tajemnicza osoba. Mężczyzna podający się za policjanta oskarża kobietę o zamordowanie ojca i rzuca się na kobietę. Protagonista podejmuje próbę uratowania partnerki, lecz walka kończy się śmiercią głównego bohatera, ale czy na pewno? Po chwili główny bohater budzi się i uświadamia sobie, że pamięta wszystko, co zaszło przed chwilą. Jednak nie wszystko jest w porządku, gdyż sytuacja się powtarza, a sam uświadamia sobie, że wpadł w pętlę czasu, która powtarza zdarzenia sprzed tytułowych 12 minut. Niestety nie jest świadom konsekwencji tego przypadku.


Fabuła może wydawać się łatwa do zrozumienia, ale historia komplikuje się z każdą pętlą, gdy poznajemy informacje, które całkowicie mogą zmienić naszą perspektywę. Jeśli cenisz sobie dialogi to nie zawiedziesz się. Historia jest zabawna i dobra, ale także pod pewnymi względami szalona. Przyjemność z przełamywania impasu podczas rozwiązywania tajemnicy jest satysfakcjonująca. Testowanie nowych sposobów na wyjście z pętli to absorbujące doznanie. To gra na myślenie w której trzeba próbować różnych czynności, aby popchnąć historię do przodu, a sposób na wyjście z impasu znajdziemy, gdy wielokrotnie rozegramy wspomniane sceny.

Oczywiście nie obejdzie się bez frustracji. Zanim dojdziecie do fabularnego zakończenia, przynajmniej kilka razy utkniecie. Będzie to prawdopodobnie związane z jakąś błahostką, która została przegapiona - np. pominięcie dialogu, czy brak interakcji z przedmiotem, gdzie gra akurat od nas tego wymaga. Wszystkie te sytuacje czynią opowieść Twelve Minutes na tyle ciekawą, że ciekawość doprowadza do dłuższej sesji. Tym bardziej, że gra posiada kilka zakończeń, więc jak chce się poznać wszystko co oferuję produkcja, należy pobawić się w ponowne przejście gry.


Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem zwiastun Twelve Minutes, byłem zachwycony. Przypadają mi do gustu oldskulowe produkcje, a wątek manipulacji czasem jeszcze bardziej zachęcił mnie do kupna gry w przed premierze. Rozgrywka była w porządku na zasadach point and drag, muzyka bardzo klimatyczna, lecz niekiedy monotonna szczególnie przy rozgrywce. Nowe ścieżki dźwiękowe oznaczały nowo odkryty wątek, który nie zawsze był jasny. Postaciom podkładają znane głosy, tak więc można przyjemnie wsłuchać się w lektor James'a McAvoy, Daisy Ridley,czy Willem'a Defoe.


Twelve Minutes to gra przygodowa, która mogę polecić. Tytuł ten oferuje oryginalną historię z niecodzienną perspektywą i zwrotami akcji. Indyk ten jest namacalnym dowodem, że gry niezależne z niewielkim budżetem mogą być dobre. Chociaż i historia zna przypadki, gdzie wysoki budżet nie równał się dobrej rozgrywce. Moim zdaniem warto przeznaczyć pełną kwotę na zakup gry. W szczególności wszystkim fanom spoza mainstreamu przypadnie do gustu. Tych Dwunastu minut na pewno nie zapomnicie na długo.

"Nigdy nie ma się drugiej okazji, żeby zrobić pierwsze wrażenie."