Po świetnej jedynce, fenomenalnej dwójce, słabej trójce i niezłej czwórce nadszedł czas na piątą odsłonę serii Trine - magicznej platformówce łączącej elementy zręcznościowe i logiczne stworzonej przez fińskie studio Frozenbyte. Trine z miejsca zdobył rzesze fanów - unikalny gameplay pozwalający nam na grę trzema postaciami na raz i klimat oddający największe baśnie był na tyle niepowtarzalny, że tytułowa Trójnia wpisała się na zawsze na dość mocno oblężony rynek platformówek. Następnie pojawiła się dwójka, która wielokrotnie przebiła i tak wysoko zawieszoną poprzeczkę - gra była dłuższa, piękniejsza, bardziej dopracowana, z nieba do raju można powiedzieć. Niestety trzecia odsłona przez próbę przejścia w trójwymiar nie mogła zostać dokończona, a twórcy przez własne ambicje prawie wpadli w bankructwo. Czwarta odsłona naprawiła grzechy trójki, dostaliśmy naprawdę dobrą choć niestety pozbawioną wielu mechanik z dwójki grę - najbardziej ucierpiał system walki, który nie był tak interaktywny jak wcześniej jak i same zagadki, które niestety nie dawały nam tyle swobody w rozwiązywaniu. Trine 5 był dla wszystkich zaskoczeniem bo nic nie wskazywało na tak szybki powrót do tego uniwersum, ale od pierwszych zwiastunów było wiadomo, że cel był jeden - stworzyć największą i najlepszą odsłonę serii. Czy ten wyczyn udał się Finom?

Jeśli ktoś nie grał w Trine od czasów drugiej części to może się bardzo zdziwić jak duży progres ta seria zaliczyła w stronę gry czysto logicznej. Niektóre zagadki są łatwe - ot coś przenieść, nacisnąć, zamrozić, ale inne bywają bardzo wymagające, a sposobów by je rozwiązać niestety nie ma zbyt wielu. Twórcy nie dają nam wielu kart jak w przypadku drugiej części, że każdą zagadkę mogliśmy rozwiązać na kilka sposobów różnymi bohaterami, często po prostu musimy dojść do tego co spece od zagadek mieli na myśli. Gra podobnie jak w czwórce wydaje się przez to bardzo narzucona bo właściwie jesteśmy od wszystkiego uzależnieni. Umiejętności bohaterów bywają bardzo przydatne i często się uzupełniają - np trzeba wykorzystać magię Amadeusza oraz line Zoyi albo tarcze Poncjusza i strzały dzięki czemu żadna postać nie jest pominięta, każda jest równie ważna, ale o ile rozumiem, że te ważniejsze i bardziej innowacyjne umiejętności są zablokowane na dalszą grę tak uważam, że czekanie całej gry żeby móc wyczarować trzy przedmioty na raz jest po prostu przesadą. W dwójce mogłem sobie kupić dwa i trzy pudełka, tak samo ogniste strzały Zoyi, a tutaj muszę czekać do nie wiadomo kiedy co jest bardzo irytujące.

Tak dobrego drzewka umiejętności nie było w żadnej części. Nasi bohaterowie co prawda zapomnieli niektórych skillów z poprzednich odsłon, ale ta amnezja już chyba stała się ich cechą rozpoznawczą. Amadeusz może robić wokół siebie podmuch i podskakiwać w powietrzu, Zoya może przywoływać pomocnika czy rzucać bombami, a Poncjusz może oślepiać przeciwników tarczą czy co ciekawsze jeździć na tarczy. To tylko kilka przykładów w jaką stronę poszli twórcy. Poza tym są też umiejętności, które można odblokować podczas gry - niektóre są chamskie i narzucone jak to o czym wspomniałem, że musimy długo czekać żeby mieć możliwość wyczarowania dwóch przedmiotów w przypadku Amadeusza, ale inne są super ciekawe i niepowtarzalne. Poncjusz może przywoływać klona, Amadeusz odwracać grawitację, a Zoya teleportować się na koniec liny. Wszystkie te umiejętności przydają się zarówno w walce jak i podczas zagadek logicznych.

Wciąż nie jest to poziom Trine 2 gdzie otoczenie było super interaktywne, mogliśmy zabijać gobliny na tysiące sposobów jak np nabić na kolce, dać roślinkom do pożarcia, zamknąć w pudełku, ale jest dużo lepiej aniżeli w przypadku Trine 4. W czwórce walki były ograniczone do bardzo małych zamkniętych aren co było niekomfortowe i odbierało całą swobodę - tutaj mamy powrót do klasyki zatem otwarty teren, przeciwnicy na nas wyskakują, są dużo mądrzejsi niż w poprzedniej części, ale wciąż otoczenie nie jest tak interaktywne żeby można ich zabijać na różne spsooby. Niestety najbardziej oberwał nasz dzielny rycerz - Poncjusz bo podczas potyczek jest on dużo słabszy od Zoyi, a nawet Amadeusza, który dostał nowe specjalne ataki jak np spadające kolce z deski. A z kim właściwie walczymy? Począwszy od spisku Lady Sunny i jej armii - mechaniczni rycerze, działka, latające drony, po szkielety wywołane przez dziwnego młodzieńca i szczury z tajemniczego, podziemnego gangu.

Podczas gry napotykamy kilku bossów, którzy zostali bardzo dobrze zaprojektowani. Nie jest to żadna naparzanka i strzelanie pociskami na prawo i lewo, ale trzeba się zawsze wykazać zwinnością i sprytem. Musimy odkryć słabe punkty bossa i za pomocą rozstawionych po mapie elementów wykorzystać je przeciwko niemu.

Jest to element, który w każdej części trzyma wysoki poziom. W przeciwieństwie do łamigłówek można pokonywać przeszkody na różne sposoby - od szarży Poncjusza po linę Zoyi czy wyczarowywanie sobie desek w powietrzu i zwinne bieganie po nich by Amadeusz. Trzeba wykazać się zwinnością, ale gra nie jest wybitnie trudna.

Wielki spisek niejakiej Lady Sunny to coś czego świat trójni jeszcze nie widział. Próba obalenia rycerzy, czarodziejów, ale co najważniejsze bohaterów Trine - wokół tego kręci się cała otoczka fabularna, ale czy głównej antagoniste się to uda? Tego nie powiem ;p Twórcy obiecywali zawiłą fabule rodem z gry o tron, ale tak naprawdę momentami było widać jakby było to pisane na kolanie. Podczas historii śledzimy losy tego spisku, a także mamy bliższą okazję poznać samo uniwersum - okoliczne gangi, rozwój królestwa czy przeszłość Amadeusza, Zoyi i Poncjusza. Całość uzupełniają humorystycznie napisane dialogi, które dodają smaczków do gry. Nie tylko nasze postacie komentują obecne wydarzenia, ale nawet drugo czy trzecio planowane będąc gdzieś w dalekim tle, jest to bardzo fajne i nadaje calej grze nowego charakteru.

Gra posiada zarówno singleplayer jak i możliwość gry w co opie. Kampania została podzielona na 20 poziomów, ale już mówię, że to najdłuższa odsłona ze wszystkich. Ukończenie jednego levelu może zająć do 40 minut, a przejście samej gry to kwestia nawet 18 godzin w zależności od umiejętności co niby jest dobre, ale jednocześnie gra może wydawać się przez to przedłużona i momentami bardzo monotonna.

Podobnie jak w poprzednich częściach oprawa graficzna jest przepiękna, wszystko wygląda jakby było wyjęte z baśni czy filmu Pixara. Samo tło jest kilku planowe - na pierwszym mamy naszych bohaterów, na drugim mogą być jakieś zamki, na trzecim góry, na czwartym chmury i wszystko co się dzieje w tle jest interaktywne. Ptaki latające w przestworzach, ludzie przechodzący ulicą, to wygląda niebywale. Same lokacje są dość ciekawe bo mamy zarówno miasta, podziemia jak i magiczne lasy, ale same koncepty powtarzają się często z poprzednich części. Nie da się też ukryć, że Trine 5 nie jest żadną rewolucja względem Trine 4. Obie gry wyglądają praktycznie identycznie.

Co prawda jestem jeszcze młody i szalony, ale już powiedziałem rodzinie oraz księdzu, że życzył bym sobie muzykę z Trine na moim pogrzebie - powiedzieć, że jest magiczna to jak nic nie powiedzieć. Pięknie dobrane instrumenty, chórki, opera, muzyka klasyczna, wszystko się ze sobą łączy i jest odpowiednio wyważone.

Trine 5 można podsumować mianem Trine 4.5 - obie gry są do siebie bliźniaczo podobne, ale jednocześnie piątka naprawia grzechy czwórki zbliżając się do ideału jakim był Trine 2. Wciąż jest pewien problem z równowagą pomiędzy zagadkami, walka, a platformówką, ale mi się grało naprawdę przyjemnie. Gra jest piękna, daje wiele fanu, ale też możemy zyskać dzięki niej trochę szarych komórek ;). Imo to druga najlepsza część w serii.