Hayat, bir şeyleri bilmemek ya da sadece beklemek için fazla kısa… Ölüm denen o kaçınılmaz gerçek peşimizden gelirken, insanlar neden birbirine acı çektirir, gerçekten anlayamıyorum. “Gidiyorum yakında” dediğinde, “Gitme” diyemedim. Çünkü bunu söyleyebilmem için bana en ufak bir umut bile vermedi.

Bir insan, sevilmediği birine dönüp de “Gitme, ben bu şehirde seninle aynı nefesi paylaştığımı bilerek yaşıyorum, bunu da elimden alma” diyebilir mi? Diyemez. Giderse kurtulur… Giderse, ben de kurtulurum.

Onun gitmesi, benim de “Git” demem belki de en doğrusu oldu. Artık özgürüm. Artık unutabilirim. Artık önüme bakabilirim. Artık arkamı dönmemi gerektirecek hiçbir sebebim kalmadı.

Bir bilinmezlik içinde boğulmak yerine, bu kez kendimi seçtim. Ve ben… Gitmemek için çok çaba sarf ederim. Ama bir gün gidersem, o gidişin dönüşü olmaz.
Ben gittim.
Ve bu hikâye burada bitti.